كشاورزی پایدار در اراضی فاریاب به وجود سیستمـ زهكشی طبیعی یا مصنوعی كه نمك و آب اضافی را از خاك خارج میسازد، وابسته است. در بسیاری از مناطق زهكشی طبیعی ناكافی است و ایجاد زهكشی مصنوعی به صورت روباز یا زیرزمینی علـاوه بر بروز مسایل زیست محیطی خیلی گران تمامـ میشود. در چنین مناطقی جا دارد كه از روشهای دیگر برای انتقال آب و نمك اضافی استفاده گردد. روشهای نوین در زهكشی شامل زهكشی زیستی، زهكشی خشك و اگروفورستری هستند كه در این مقاله زهكشی زیستی مورد توجه قرار گرفته است. هدف اصلی این روش، استفاده پایدار و بهینه از اراضی فاریاب و جلوگیری از زهدار شدن و شوری اراضی حاصلخیز است. بر خلـاف زهكشی مصنوعی كه وابسته به وسایل مكانیكی است، زهكشی زیستی با كمك گیاهان در كنترل شوری و سطح ایستابی نقش دارند. گیاهان با نیروی محركه كشش تعرقی، آب زیرزمینی را به اتمسفر پمپ مینمایند. این روش به عنوان یك روش كمـ هزینه و در عین حال مطمئن برای حل مشكلـات زهكشی در مناطق خشك و نیمه خشك مطرح است. تأثیر این روش در كنترل آب و نمك به عواملی چون اقلیمـ، خصوصیات خاك، نوع محصول، روش آبیاری و كیفیت شیمیایی آب آبیاری وابسته است. این روش در مناطقی كه سطح ایستابی بالـا بوده و شدت تبخیر نیز زیاد است، عملكرد خوبی خواهد داشت. تأثیر این روش در كنترل سطح ایستابی به اثبات رسیده، ولی در مورد كنترل شوری نظرات مطمئن و روشنی مخصوصاً در استفاده طولـانی مدت وجود ندارد. بهرحال این روش ممكن است در روند شوری مؤثر بوده و مشكل شوری را به تأخیر بیاندازند. زمین لـازمـ برای احداث زهكشی زیستی در مناطق تحت آبیاری كمتر از 10 درصد است كه در مقایسه با افت زمین در روشهای دیگر زهكشی تفاوت چندانی ندارد. در زهكشی زیستی نكات زیر قابل توجه است؛گیاهان بكار رفته باید قادر به رشد در منطقه باشند و میزان مصرف آب یا شدت تعرق در آنها بالـا باشد، گونه‌هـای مذكور باید مثمر ثمر بوده و عملكرد خوبی داشته باشند، تا حد امكان به شوری مقاومـ بوده و از ریشه‌هـای نسبتاً عمیقی برخوردار باشند تا بتوانند آب را از سفره جذب نمایند. علـاوه بر موارد فوق، كشت آنها باید مورد پذیرش عمومـ مردمـ قرار گرفته و تاثیرات زیست محیطی آنها نیز ارزیابی شود. بهترین راه نگهداری و حفاظت از زهكشی زیستی استفاده از نیروهای محلی و مشاركت آنان در این امر میباشد